கொடு நிலவு முறித்த இரவு

சதா வார்த்தைகளைத் தறித்து
வாய் பிளக்க முனையும் காலம் இஃது
மூட்டைகளாய்க் கொட்டப்பட்ட ஊனத்துள்
ஊழிக் காலமாய் உணர்வுகள் உதிர

மெல்லத் துரத்தும் எல்லை
மறுபேச்சுக்கே இடமில்லாதபடி
உசுப்பியெடுக்கும் ஊழிக் காலம்
உருவமிழந்த சில நட்பு வெளிகள்
நாலுந் தொலைந்து முட்டுச் சந்தியில்  உயிர்

முகமிழந்த காலங்களைக்
கட்டையில் போட்டெரித்துவிடத் துடிக்கும் உணர்வு
மூச்சு முட்டும் நாயோட்டம்
எப்போதும் நடுத் தெருவில் நின்றபடி குரைப்பதும்
இல்லையேல் பிராணனைப் பிடுங்கும்  உளைச்சல்

கோலமிட்ட முற்றம்
கொடு நிலவு முறித்த இரவு
கடும் முகில் இழப்பில் கரைந்த வெள்ளம்
காலங்கள் தொலையக் காத்திருந்த
தாயவளின் தலை வீழ்வு

எல்லாம் தொலைய
தோணீயேறித் தொலைந்தோம் அகதியாகி
காணாத மனிதரைக் கண்டு
கட்டிய வழி உறவென்றெண்ணி
காணிக்கைகேட்டு
கட்டிய புடவைக்கும்  மாற்றெடுத்தோம்

எச்சில் இலையாய்
தேசம் தொலைத்த உடல்கள் கொண்டு
தெருக்களில் எடுத்த பிச்சை
குத்தியது கள்ளத் தோணியென்று!

நட இப்படி
கிட அப்படி
எடு இப்படி
எல்லா ஏவல்களும்
முகத்தில் எழுதும் இரவல் நாடென

பாட்டன் நாட்டிய மாந்தோப்பும்
பாட்டி வளர்த்த தென்னந்தோப்பும்
பனங்கூடலும் செல்லழித்துச் சிதைத்தது

காடுகளின்  மத்தியில்
கருக்கொண்ட சிசுவுக்கு தேசத்தின்
எந்த நிறமும் நிரந்தரமன்று

கொட்டிய இரவைகளின் நாட்டியத்துள்
எத்தனையோ ஆசைகளும்
ஊழிக் காலத்தின் உறவுக் கோலங்களும்
உவர் மண்ணின் புதை சேற்றில் உருவந் தேட

நாடு கடந்தும் காடுகடந்தும்
அரசமைத்து  நகலெடுத்தே
தமிழருக்குத் தேசம் செய்யும்
நடுத் தெருவில் தலை வீழ்த்தும்  சூனியம்!

இதயம் பிடுங்கப்பட்ட
சதைக் குவியலுள் கனவு தறிக்க
வேசம் தொலைத்தறியாத தலைகளும்
"சிரச் சேதம் செய்விக்கும் " விருப்பொன்று
வினைப் பொருத்தம் பார்த்திருக்கும் உலகெங்கும்!

ஶ்ரீரங்கன்
11.03.2013